Bəzən insana hansısa bir hekayə yazıçının uydurduğu əfsanə kimi gəlir. Bu heç elə deyil yazıçıya tanrı ipucu verməsə onun yapışa biləcəyi nə ip olar, nə hekayət.
Həyat başdan-başa hekayətdir. Biz hər gün onu yaşayırıq. Hərənin hekayəsi bir cürdür. Kiminin sevincli kimininsə ki, qəmli. Yaşadığımız dövr zamanda onu tarixləşdirir.
Hərdən düşünürəm ki, insan filosofdur, rəssamdır, nəqqaşdır, alimdir, şairdir, bəstəkardır. Bunların şahı insandır yaradır, yaşadır bəs nədən bu qədər varlıqları düzüb qoşan insan eşqini yaşada bilmir? Bu məni hər zaman düşündürür. Eşqin əvvəli yaxşı gəlir. Necə ki rəsamın, nəqqaşın, şairin vəsf edən insan eşqin sonluğunu tutuşdura bilmir. Hansısa yolla uçuruma yuvarlanır nə qələmi sınır, nə də fikirlər qarışır.
Məni də elə göynədən budur.
Demək eşq insan fantaziyası deyil ona görə bəşər övladı buna rəng qatmağa acizdir. Bu varlığın tək bir filosofu, alimi, rəssamı, nəqqaşı,şairi,bəstəkarı var.
O, da ulu yaradan.
Deməli bir eşq var ilahi eşqi.
O, eşqdən hərə bir qığılcım alır. Bir neçə eşqlə şaxələnib ona görə məhəbbətə çatanda tükənib.
Ana vətən doğmalara, övladlara, eşlər fikir versəz çarpazlanır bölünür yollara ayrılır.Amma ilahi yolu sədsiz postsuzdur.
Bu eşqlərin içində gözü kor, bəxti haçalı olan eşqdir, məhəbbətdir.
Biz də ona görə dəniz boyda sevgimizi qəlbimizdə daşıyıb onun acısıyla yaşamalı qəlbimizdə qovuşmalıyıq.
İlahi dərgahında haçansa ona da yer olar.
Sevginiz coşan dənizlər kimi gur, şəlalər kimi aşıb daşsın. Dağlar qədər uca, ümmanlar qədər bitib tükənməz olsun. Eşq və məhəbbət.