İldırım (Əlişoğlu) Qəhrəmanov



İnsan var ki, illərlə tanıyıb, birgə çalışırsan, amma onunla aranda dərin bir səmimiyyət yaranmır.İnsan da var ki, ilk təsadüfi salamlaşmadan içində ona qarşı doğmalıq hiss edirsən.Əvvəlcə bunu yaşca məndən böyük olduğu üçün bir ərkyanalıq kimi qəbul etmişdim.Ancaq sonradan gördüm ki, onun digər tanıdığım şair dostlara qarşı da eyni səmimi, mehriban münasibəti var.Elə bu təbii səmimiyyət, bu daxili işıqlıq mənim qəlbimdə ona qarşı xüsusi bir rəğbət oyatdı. İnsanın mənəvi təması və İldırım Əlişoğlunun timsalında... Burada Ulu Nizami Gəncəvinin sözləri yada düşür:
“Yaradılmışların ən şərəflisi və varlıqların ən kamili olan insanın ən böyük dəyəri, böyük Yaradanla mənəvi və ruhi təmasa girə bilmək qabiliyyətinə malik olmasıdır.”

Məhz bu ruhi təmasa malik insanlardan biri haqqında danışmaq istədiyim. Bu şəxs — İldırım (Əlişoğlu) Qəhrəmanovdur.
Onu əvvəlcə şeirlərindən, daha sonra isə dostlarının Facebookda paylaşılan yaradıcılığına yazdığı səmimi rəylərdən tanımışdım.
İldırım müəllim haqqında təxəyyülümdə doğma, sadə, amma dərin duyğulu bir insan obrazı canlanmışdı.
Bir gün, şair dostum Ziyadxan Budaqın yaradıcılığına həsr etdiyim bir yazını sosial şəbəkədə paylaşdıqdan az sonra mobil telefonuma “Messenger” vasitəsilə zəng gəldi. Qarşı tərəfdə səsi eşidər-eşitməz o səmimiyyəti, o içdən gələn mehribanlığı duymaq olurdu.
Söhbətimiz getdikcə doğmalaşdı, təbii bir yaxınlıq yarandı. Elə o gündən də aramızda gözəl bir dostluq münasibəti başladı.


Bir müddət sonra Ziyadxan Budaq Azərbaycan Yazıçılar Birliyində “5POEMA” adlı kitabının təqdimatını keçirdiyini bildirdi və məni də həmin tədbirə dəvət etdi. Həmin tədbirdə səmimiyyəti ilə qəlbimdə özünə yer etmiş şair dostum İldırım Əlişoğlu ilə şəxsən tanış olmaq mənim üçün xoş bir hadisə oldu.
Bu yaxınlarda dəyərli dostlarım Qəzənfər Məsimoğlu və Əzizə Ağahüseynqızının həmtəsisçisi olduqları “QOŞMA” Ədəbi Məclisinin növbəti tədbirinin İldırım Əlişoğlunun yaradıcılığına həsr olunacağını eşidib çox sevindim.
Elə həmin günlərdə şair Vahid Çəmənlinin İldırım Əlişoğlu haqqında yazdığı səmimi ad günü yazısını oxuyanda, mən də onun yaradıcılığı barədə yazmaq qərarına gəldim.
Bir qədər sonra isə “Ağsu Yazarları” Ədəbi Birliyinin təsisçisi, hörmətli alim və şair Raqif Nazimoğlunun “Mənim gözlərimin qonağı sənsən” adlı poetik icmalını oxudum.

Raqif müəllimin bu yazısı mənim düşüncələrimə də yön verdi.
“İldırım Əlişoğlu heç bir şeirində haray qoparmır, hətta onu kəskin üzən həyat əzablarını belə abır-həya ilə deyir, sanki oxucuya öz hisslərini sakit tərzdə pıçıldayır.” — Raqif Nazimoğlu
Doğrudan da, İldırım Əlişoğlunun poeziyası bu “pıçıltı”nın poeziyasıdır.
O, sözün sükutundakı gücü dərk edən şairdir. Onun yaradıcılığında nə pafos, nə də süni gözəllik arzusu var.
Bu da onun daxili aləminin — təvazökarlığın və abır-həyanın göstəricisidir.
“Giley” – ayrılığın səssiz fəryadı

Şairin “Giley” şeiri bu mənada çox səciyyəvidir. Burada o, ayrılığın ağrısını qışqıraraq deyil, səssiz bir yanğı ilə danışır:


və ya başqa bir misrada:


Bu misralarda səsin yerini sükut tutur. Şair ayrılığın sarsıntısını ucadan demir – onu qəlbində pıçıltıya çevirir. Bu pıçıltı elə bir səssizlik yaradır ki, oxucu onu öz ürəyində eşidir.
“Cavabsız suallar” – tənhalığın ahəngi
Şairin “Cavabsız suallar” şeirində də həsrətin pıçıltısını eşidirsən.
Onun sevgisindəki ümidlərin qırıldığını, tənhalığa məhkumluğunu poetik çalarlarla belə ifadə edir:



Və davamında bu duyğunun mənbəyinə toxunur:



Cavabsız suallarına cavab axtaran şair, sükutla, pıçıltıyla deyir —
“Dedin, əcəl bunu tapar hökmənmi?” — və bu sadə misra bütün bir ağrını daşıyır.
“Bir fəqirin sevgisi” – abır-həyanın dili ilə
“Bir fəqirin sevgisi” şeirində də qəlbin harayı abır-həya pərdəsi arxasından duyulur.
Oxucu bu poetik hissi sanki özü yaşayır:



Şair bu şeirdə gözəl bənzətmələrlə duyğularına dərinlik verir:



Qəlbdən sevən mərdləri sevgidən gələn dərdlər qorxutma. Çünki Tanrı məhəbbətə öz şərtlərini qoyur:



İldırım Əlişoğlu “Bir fəqirin sevgisi”ndə yalnız seyrçi deyil —
o, taleyinin pıçıltısını nəzmə çəkən bir şairdir:



İldırım Əlişoğlu poeziyası insanın içindəki sükutu danışdıran bir poeziyadır. Onun səsi haray deyil — qəlbin dərinindən gələn bir səmimiyyət pıçıltısıdır. Və çox vaxt bu pıçıltı, ən gur səslərdən daha güclü eşidilir...

Böyük səmimiyyətlə,
Elxas Comərd
AYB-nin,“İti Qələm” Respublika Ədəbi Birliyinin və
“Ağsu Yazarları” Ədəbi Birliyinin üzvü.